کرمان رصد - فارس / در آیین وداع با پیکر شهید گمنام شهر دوساری، مادری با چشمانی اشک‌بار و دلی بی‌قرار، تابوت همرزم فرزند شهیدش را به مثابه فرزند مفقودش به آغوش کشید؛ گویی سال‌ها انتظار، در آغوش این تابوت آرام گرفته بود. ناله‌های مادر شهید حسین امیری شجاعی، بغض خاموش مادران شهدای گمنام را فریاد زد.
مادری صبور، سال‌هاست که به انتظار فرزندش می‌سوزد و می‌سازد؛ چشمانش به در دوخته، در انتظار بازگشت فرزند رشیدی که هرگز بازنگشت. پسرش، شهید مفقودالاثریست که نامش را بر دل حک کرده و نشانی‌اش را در قاب عکسی بر طاقچه‌ی خانه به یادگار نهاده است.امروز اما، تابوتی در برابرش آرام گرفته؛ تابوت شهیدی گمنام، همرزم پسرش.
گویی سال‌ها انتظار، در این لحظه گره خورده به بغضی که راه نفس را بسته. مادر، آرام آرام به تابوت همرزم پسرش را به آغوش می‌کشد.دست بر چوب سرد می‌کشد، گویی استخوان‌های پسرش را نوازش می‌کند. زیر لب زمزمه می‌کند: «پسرم خوش آمدی، رودم خوش آمدی، حسینم تویی؟ صدایم را می‌شنوی؟»
بازار ![]()
اشک‌هایش بی‌صدا می‌چکند، اما هر قطره، فریادی‌ست از عمق جان. فریادی که سال‌ها در سکوت خانه پیچیده بود. حالا، در کنار این تابوت، دلش آرام نمی‌گیرد؛ نه از آن رو که گمان می‌برد این شهید، فرزند اوست، بلکه از آن رو که هر شهید گمنام، پاره‌ای از جان اوست.
در نگاهش، هزار خاطره موج می‌زند؛ از روزهای کودکی پسرش، از آخرین لبخند، از آخرین بوسه، از آخرین بدرقه. و حالا، در این وداع بی‌کلام، مادر با تمام مادران چشم‌انتظار این سرزمین، هم‌نفس شده است.