کرمان رصد - همشهری / «آقای دیپلماسی و کربلای غزه» عنوان یادداشت روز در روزنامه همشهری به قلم محسن مهدیان است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
روایت‌هایی که باید شرم جهان باشند
صحنه‌هایی که این‌روزها از باریکه محاصره‌شده غزه می‌رسد، چنان دردناک است که وجدان انسان را مچاله می‌کند.
پیرمردی در صف غذا، چند ثانیه پس از گرفتن ظرف خالی، جان می‌دهد.
زنی سالخورده با صدایی لرزان می‌گوید: «5روز است چیزی نخورده‌ام».
بازار ![]()
کودکی 2ساله روی تخت بیمارستان از سوءتغذیه جان می‌سپارد.
خبرنگاران فلسطینی می‌نویسند: «از شدت گرسنگی حتی نای برداشتن دوربین نداریم».
در یک روز، 90نفر از مردم در صف غذا با گلوله‌های اسرائیلی کشته شدند.
اینها فقط چند تصویر از یک نسل‌کشی تدریجی‌اند که با محاصره و گرسنگی در جریان است.
آمارهایی که باید وجدان جهانی را تکان دهد
بیش از 96درصد مردم غزه در ناامنی غذایی شدید هستند.
50 هزار کودک دچار سوءتغذیه حادند و دست‌کم76 کودک از گرسنگی جان داده‌اند.
رژیم صهیونیستی 83درصد کمک‌های بشردوستانه را رد یا محدود کرده است.
در 9ماه گذشته، اسرائیل دست‌کم 16نانوایی، 40صف کمک غذایی و 107پناهگاه را هدف حمله قرار داده است.
این ارقام، سند نسل‌کشی سیستماتیک با سلاح گرسنگی‌اند.
طرح شوم گرسنگی
رژیم صهیونیستی گرسنگی را به ابزار مهندسی جمعیتی، روانی و امنیتی بدل کرده است.
محاصره کامل با فرمان وزیر دفاع اسرائیل: «نه غذا، نه سوخت، نه آب»
ایجاد نهاد جعلی GHF با مدیریت آمریکایی-اسرائیلی برای حذف آنروا و کنترل توزیع کمک‌ها
ورود کمک‌ها با کامیون‌های غیرنظارتی، توزیع همراه با تیراندازی، شناسایی بیومتریک و سهمیه‌های ناکافی
حتی گزارش‌هایی از کنسروهای بمب‌گذاری‌شده منتشر شده است.
تمرکز توزیع غذا در جنوب و بمباران شمال یعنی «غذا فقط برای آنکه خانه‌اش را ترک کند».
یعنی کوچ اجباری با نان؛ غذا تبدیل به ابزار اشغال شده است.
و حالا آقای دیپلماسی...
دیپلماسی ایران، درگیر دوران پساجنگ است و حق هم دارد.
اما غزه، کربلای زمانه ماست و امروز، تنها سلاح ما علیه این محاصره، دیپلماسی است.
باید فعال‌تر، پرشورتر و خستگی‌ناپذیرتر وارد میدان شد؛ هم دولت، هم مجلس.
یکی از اقدامات فوری، طرح ائتلاف جهانی یا منطقه‌ای برای اعزام کشتی‌های حامل غذا و دارو به غزه است.
این اقدام، علاوه بر انسان‌دوستی، فشار سیاسی مستقیم بر ماشین جنایت است.
ایران می‌تواند با کشورهایی مانند ترکیه، مالزی، ونزوئلا و الجزایر هماهنگ شود و ابتکار این ائتلاف را در دست گیرد.
همزمان، وزارت خارجه باید:
خواستار نشست اضطراری مجمع عمومی و شورای حقوق بشر شود.
صدای بغض‌دار خبرنگار الجزیره را که گفت «جهان فقط نگاه می‌کند» به یک پیام جهانی بدل کند.
با دولت مصر و دیگر کشورهای ضداشغالگر، برای گشایش گذرگاه رفح رایزنی مؤثر و مستمر داشته باشد.
این میدان، فقط میدان دولت نیست؛ مجلس نیز باید نقش خود را ایفا کند.
نشستن و تماشا‌کردن و آه‌کشیدن و ندبه‌کردن، هویت و رسم ایرانی‌جماعت نیست.