بزرگنمايي:

کرمان رصد - صبح نو /متن پیش رو در صبح نو منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
219 رای به قالیباف و آرای هیات رییسه مجلس چه معنای سیاسی داشت؟
در دومین اجلاسیه سالانه مجلس دوازدهم، محمدباقر قالیباف با کسب 219 رأی از مجموع 272 رأی مأخوذه، بار دیگر بر کرسی ریاست مجلس تکیه زد. این در حالی است که وی در سال نخست اجلاسیه دوازدهم، 198 رأی به دست آورده بود و امسال با افزایش 21 رأی، نه‌تنها موقعیت خود را تثبیت کرد، بلکه نشان داد تخریب‌ها و فشارهای بیرونی تأثیری بر اراده نمایندگان نداشته است.
 افزایش رأی قالیباف؛ نشانه چیست؟
افزایش 21 رأی در فضای رقابتی و پرحاشیه‌ای که چند روز پیش از انتخابات با ارسال پیامک‌های ناشناس به نمایندگان علیه قالیباف دامن زده شده بود، نشان از چند واقعیت مهم دارد.
نخست آنکه عملکرد یک‌ساله قالیباف در آغاز مجلس دوازدهم، رضایت بدنه مجلس را به همراه داشته است. در شرایطی که برخی جریان‌ها سعی داشتند با برجسته‌سازی حواشی گذشته، چهره او را تخریب کنند، آنچه در نهایت رأی نمایندگان را رقم زد، کارنامه اجرایی و مدیریتی قالیباف بود، نه هیاهوهای رسانه‌ای و بیرونی.
دوم آنکه قالیباف در مقام چهره‌ای وحدت‌آفرین در میان اصول‌گرایان توانسته جایگاه خود را در مرکز ثقل جریان اصول‌گرایی تثبیت کند. درحالی‌که یک طیف بخصوص با نامزدی احمد راستینه، تلاش کرد پایگاه خود را در مجلس بازیابی کند، اما در رقابت با قالیباف شکست خورد و نتوانست حتی رأی چشمگیری کسب کند.
سوم آنکه این رأی بالا پیام روشنی برای برخی گروه‌های سیاسی و رسانه‌هایی است که تلاش می‌کنند با القای شکاف درون ‌مجلس، انسجام قوه مقننه را تضعیف کنند. رأی 219 نفری قالیباف تأکیدی است بر همراهی اکثریت مجلس با ریاست او و نادیده گرفتن حاشیه‌سازانی که سعی در تحمیل فضای قطبی و تقابل داشتند.
دلایل افزایش آرای قالیباف
افزایش آرای محمدباقر قالیباف در انتخابات هیأت‌ رئیسه دوم مجلس دوازدهم را نمی‌توان صرفا نتیجه‌ای تشریفاتی یا حاصل وزن سیاسی او در بین نمایندگان دانست. این افزایش چشمگیر - به‌ویژه در مقایسه با انتخابات سال نخست - نشان‌دهنده نوعی رضایت از عملکرد او و ترجیح اکثریت مجلس برای تداوم ثبات و کارآمدی در رأس قوه مقننه است. مهم‌ترین دلایل این افزایش آرا را می‌توان در سه حوزه کلیدی بررسی کرد:
قالیباف در سال نخست اجلاسیه دوازدهم، با یکی از پیچیده‌ترین بودجه‌های سالانه پس از انقلاب مواجه شد. کسری بودجه، مطالبات دولت از مجلس برای تصویب طرح‌های معیشتی و ضرورت تدوین برنامه هفتم توسعه، همگی از مجلس، نهادی فعال و درعین‌حال هماهنگ با دولت را مطالبه می‌کردند. قالیباف با وجود اختلاف دیدگاه‌های درون مجلس، موفق شد جریان بررسی و تصویب بودجه 1403 را با کمترین اصطکاک و در یک فرآیند منظم مدیریت کند؛ اقدامی که در حافظه نهاد قانون‌گذاری به‌عنوان موفقیت ثبت شد.
درحالی‌که بخشی از اصول‌گرایان بر طبل تقابل با دولت می‌کوبیدند، قالیباف کوشید تا رویکردی متعادل اتخاذ کند. از سویی با رئیس‌جمهور و وزرای اقتصادی دولت وارد مذاکره شد و از سوی دیگر در برابر برخی ناکارآمدی‌ها و تأخیرهای دولتی نیز انتقادات را مسکوت نگذاشت. این شیوه عمل، نه‌تنها از تقابل‌های سیاسی فرساینده جلوگیری کرد، بلکه در میان نمایندگانی که دغدغه حل مشکلات حوزه انتخابیه خود را دارند، به‌عنوان نشانه‌ای از عقلانیت و تدبیر تعبیر شد.
قالیباف طی سال نخست با ساماندهی فرآیندهای داخلی مجلس، از جمله برنامه‌ریزی دقیق جلسات علنی، تشکیل کارگروه‌های موضوعی ویژه برای مسائل خاص (مانند آلودگی هوا، آب و مهاجرت نخبگان) و تسریع در روند بررسی لوایح کلیدی، نشان داد که از تجربه اجرایی‌اش در شهرداری تهران و سوابق نظامی‌اش برای بهبود کارآمدی مجلس بهره می‌گیرد. تصویب طرح‌هایی مانند «قانون الزام دولت به حمایت از تولید دانش‌بنیان»، «اصلاح ساختار بودجه» و پیگیری ویژه برای تحقق سهم مجلس در تدوین برنامه هفتم، بخشی از این رویکرد اجرایی بوده است.
هیأت رئیسه همسو با ریاست مجلس
در کنار قالیباف، علی نیکزاد و حمیدرضا حاجی‌بابایی نیز با 111 رأی، به‌عنوان نواب رئیس برگزیده شدند. همچنین چهره‌هایی چون احمد نادری، رضا جباری و عباس پاپی‌زاده به‌عنوان دبیران هیأت رئیسه انتخاب شدند؛ ترکیبی که از استمرار ترکیب مدیریتی همسو با روند معقول اداره پارلمان در رأس مجلس حکایت دارد.
این انتخابات همچنین نشان داد مجلس دوازدهم در مسیر بلوغ و ثبات گام برداشته و از فاز رقابت‌های احساسی و جناحی به سمت ارزیابی عقلانی عملکردها حرکت کرده است.
پیام راهبردی رأی امروز مجلس
پیام رأی امروز مجلس فراتر از یک انتخاب ساده بود. نمایندگان با انتخاب دوباره محمدباقر قالیباف و افزایش آرای او، چند پیام مهم به جامعه سیاسی ایران ارسال کردند. ابتدا به مخالفان داخلی این پیام رفت که تخریب و عملیات روانی نمی‌تواند جایگزین شایستگی و تجربه شود. همچنین، پیام روشنی به دولت داده شد مبنی بر اینکه مجلس با مدیریتی منسجم و قابل پیش‌بینی، آمادگی کامل برای تعامل سازنده با دولت برای حل مشکلات را دارد.
از سوی دیگر، جریان اصول‌گرا دریافت که قالیباف همچنان چهره‌ای اجماعی در این جریان است و تلاش‌ها برای شکستن این اجماع به نتیجه نرسیده است.
در نهایت، پیام مهمی به رسانه‌ها و افکار عمومی نیز ارسال شد؛ برخلاف فضاسازی‌های بیرونی، فضای مجلس تحت تأثیر افراط‌گرایی یا حاشیه‌سازی نیست و همچنان رویه‌ای منطقی و معتدل دارد.
این پیام‌ها نشان می‌دهد که مجلس یازدهم به دنبال ثبات، تعامل و کارآمدی است.
انتخاب هفتم خرداد نمایندگان، نماد عبور از حواشی و تقابل‌های فرسایشی و تأکیدی بر عقلانیت پارلمانی بود. محمدباقر قالیباف که حالا برای ششمین سال متوالی سکان ریاست مجلس را در دست دارد، بیش از هر زمان دیگری با حمایت بدنه مجلس مواجه است و این می‌تواند مسیر قانون‌گذاری و نظارت را در سال منتهی به انتخابات مجلس سیزدهم هموارتر کند.
در نهایت باید گفت که افزایش آرای قالیباف، بازتابی از اعتماد نمایندگان به توانایی او در مدیریت مسائل پیچیده اقتصادی، تعامل با دولت بدون تضعیف مجلس و ایجاد نظم در فرآیند قانون‌گذاری است. او توانسته است در میان صف‌بندی‌های متعدد سیاسی و جناحی، خود را به‌عنوان نماد «ثبات، تجربه و مدیریت اجرایی» تثبیت کند.
 اشتباه استراتژیک
کامران غضنفری از جمله افرادی بود که با اطمینان می‌گفتند: «حتی اگر قالیباف رأی بیاورد، رأی او نسبت به سال گذشته با ریزش محسوسی همراه خواهد بود.» اما نتیجه واقعی انتخابات دقیقا خلاف این ادعا را اثبات کرد. قالیباف نه‌تنها رأی خود را حفظ کرد، بلکه با افزایش ملموس آرای خود، نشان داد که بدنه مجلس، به‌رغم برخی نارضایتی‌ها، همچنان او را گزینه‌ای باثبات‌تر، کارآمدتر و قابل اتکاتر برای ریاست مجلس می‌داند. این موضوع، شکست تحلیلی جریاناتی است که از طریق فشار رسانه‌ای، کمپین‌های پیامکی و برآوردهای ذهنی، به دنبال ایجاد فضای روانی علیه قالیباف بودند.
این جریانات مدیریت قالیباف را «فردمحور و سلیقه‌ای» توصیف می‌کردند و آن را دلیلی برای ریزش احتمالی آرا می‌دانستند. اما آنچه در عمل اتفاق افتاد، نشان داد که نمایندگان، در ارزیابی عملکرد رئیس مجلس، بیش از آنکه به شعارها و موضع‌گیری‌های احساسی یا تخریبی توجه کنند، به واقع‌گرایی سیاسی، تعامل‌گرایی و کارآمدی اجرایی توجه دارند. رأی بالاتر قالیباف به‌ وضوح حاکی از آن است که اکثریت نمایندگان، مدیریت او را در مجموع مثبت ارزیابی کرده‌اند، نه منفی.
اظهارات امثال غضنفری ناظر بر تحلیل‌هایی بود که گمان می‌کردند با شدت گرفتن حملات به قالیباف، فضای رأی‌گیری نیز به سمت تضعیف او پیش خواهد رفت، اما واقعیت برعکس شد؛ نه‌تنها آن حملات اثرگذار نبودند، بلکه به دلیل بی‌محتوا بودن، تکراری شدن و اغلب تندروی رسانه‌ای، نتیجه معکوس دادند و قالیباف موفق شد با اجماع نسبی از سوی طیف‌های گوناگون سیاسی، موقعیت خود را تثبیت کند.
این افراد می‌گفتند قالیباف در موضوع استیضاح وزیر اقتصاد، آیین‌نامه را رعایت نکرده و استیضاح را به تأخیر انداخته است، اما این گزاره‌ها، بدون در نظر گرفتن منطق «تدبیر سیاسی» در اداره مجلس است. رئیس مجلس موظف است میان منافع کلان کشور، ملاحظات سیاسی و مطالبات نمایندگان توازن برقرار کند. در ماجرای استیضاح وزیر اقتصاد، قالیباف تلاش کرد از ایجاد بی‌ثباتی در کابینه جلوگیری کند، درحالی‌که در نهایت نیز استیضاح به صحن آمد. این رویکرد، به ‌جای نقض آیین‌نامه، نشان‌دهنده توان مدیریت بحران است، نه تخلف.
ادعای اینکه قالیباف اگر روند فعلی را ادامه دهد، سال آینده رأی نمی‌آورد، در حالی مطرح می‌شود که همین امسال، او نه‌تنها مجددا انتخاب شد، بلکه با رأی بالاتری به ریاست رسید. این نشانه روشنی است از انسجام داخلی مجلس در برابر فشارهای بیرونی و اعتماد نمایندگان به شیوه مدیریت قالیباف. بنابراین این‌گونه تحلیل‌ها که بر اساس امید به ریزش آرا بنا شده بودند، فاقد پشتوانه واقعی و شناخت درست از معادلات درون ‌مجلس هستند.
اظهارات نماینده‌هایی چون غضنفری، نمونه‌ای روشن از تحلیل‌هایی است که نه‌تنها بر اساس واقعیات شکل نگرفته‌اند، بلکه متأثر از فضای تخریبی و هیجانی برخی محافل بیرون از مجلس بوده‌اند. افزایش آرای قالیباف در انتخابات هیأت ‌رئیسه، برخلاف تمام پیش‌بینی‌های مبنی بر ریزش، بیانگر شکست پروژه‌های تحلیلی غیرواقع‌بینانه و پیروزی عقلانیت جمعی نمایندگان در برابر موج‌سازی‌های بیرونی است. این روند نشان داد که برای اثرگذاری بر افکار عمومی مجلس، باید به جای تخریب و شعار، منطق و برنامه ارائه کرد.
واکاوی ناکامی پروژه‌های تخریبی علیه قالیباف
نتیجه نهایی عملیات‌های تخریبی علیه قالیباف برای بانیان آن چیزی جز شکست و حتی معکوس شدن نتیجه در پی نداشت. رأی قالیباف نه‌تنها کاهش نیافت، بلکه افزایش محسوسی یافت؛ گویی بدنه مجلس با آگاهی از ماهیت پروژه‌های تخریبی، تصمیم گرفت به جای دنباله‌روی از هیاهوی بیرونی، به تجربه و ثبات رأی دهد. این گزارش به تحلیل ابعاد این ناکامی رسانه‌ای و واکنش افکار عمومی مجلس به آن می‌پردازد.
از هفته‌ها قبل از رأی‌گیری، یک جریان مشخص رسانه‌ای که در بستر برخی کانال‌های تلگرامی، صفحات ناشناس و حتی برخی تریبون‌های شناخته‌شده فعالیت داشت، حملات سازمان‌یافته‌ای را علیه قالیباف آغاز کرد. این حملات بر چند محور متمرکز بود:
در کنار این فضای رسانه‌ای، موج سنگینی از پیامک‌های ناشناس برای نمایندگان ارسال شد که اغلب لحنی هشدارآمیز، تهدیدآمیز یا تحقیرآمیز داشتند و آنان را از رأی به قالیباف برحذر می‌داشتند. برخی گزارش‌ها از تماس‌های مستقیم با نمایندگان و تلاش برای القای خط «عبور از قالیباف» خبر می‌دادند.
چرا این پروژه‌های پرخرج و پرهیاهو تخریبی ناکام ماندند؟
نمایندگان مجلس، از نزدیک در جریان عملکرد رئیس مجلس، تعاملات پشت‌پرده و خط‌گیری سیاسی واقعی افراد قرار دارند. بسیاری از آن‌ها این کمپین‌ها را نه نقدی واقعی، بلکه تسویه‌حساب سیاسی طیف های تندرو ارزیابی کردند.
برخی چهره‌های منتقد قالیباف کوشیدند کاندیداهایی را به‌عنوان نماد «مجلس انقلابی تر» معرفی کنند، اما وزن سیاسی، تجربه مدیریتی و توان اجرایی آن‌ها با قالیباف قابل مقایسه نبود. این نبود آلترناتیو جدی هم خودبه‌خود باعث تقویت موقعیت رئیس فعلی شد.
در شرایط حساس اقتصادی کشور، نمایندگان دریافتند که تضعیف ریاست مجلس با اهداف جناحی، نه‌تنها کمکی به حل مسائل مردم نمی‌کند، بلکه به بحران کارآمدی در قوه مقننه دامن می‌زند. این درک جمعی باعث شد نمایندگان با رأی بالاتر به قالیباف، پیامی روشن به مخالفان رادیکال ارسال کنند.
از سویی اتهاماتی که به قالیباف وارد شد، یا قبلا از سوی نهادهای مربوطه رد شده یا برای افکار عمومی نخ‌نما و تکراری شده بودند. علاوه‌برآن، تاکتیک‌های تخریبی مثل توزیع پیامک‌های تهدیدآمیز، نه‌تنها اثر مثبت نداشت، بلکه به ضدتبلیغ تبدیل شد و نوعی همدلی با قالیباف در بین برخی نمایندگان ایجاد کرد.
آنچه در نهایت روشن شد، استقلال افکار عمومی درون مجلس از فشارهای سازمان‌یافته بیرونی بود. برخلاف انتظار جریان‌های افراطی، مجلس دوازدهم در اجلاسیه دوم نشان داد که دارای عقلانیت جمعی، درک موقعیت و اولویت‌بندی سیاسی است. نمایندگانی که در روز رأی‌گیری برگه خود را به نام قالیباف انداختند، نه ‌فقط به یک فرد، بلکه به ایده ثبات، تجربه و کارآمدی رأی دادند.
انسجام داخلی و تمایل به وحدت
درحالی‌که برخی جناح‌های رادیکال تلاش کردند با برجسته کردن خطوط تفرقه درون مجلس، نوعی «قطب‌بندی مصنوعی» ایجاد کنند، اکثریت مجلس راه میانه را برگزیدند. نه به نفع دولت، نه به سود شخص قالیباف، بلکه به نفع کارآمدی و حفظ انسجام درونی پارلمان. حمایت بسیاری از نمایندگان غیرهمسو با قالیباف، ازجمله طیف‌های مختلف اصول‌گرایان معتدل و نمایندگان محلی، گواهی است بر اینکه تمایل به وحدت بر تلاش برای برهم‌زدن توازن غلبه کرده است.
شکست پروژه تخریب، پیروزی عقلانیت سیاسی
پروژه تخریبی علیه قالیباف که با سرمایه‌گذاری رسانه‌ای، شبکه‌ای و حتی فشارهای مستقیم به نمایندگان طراحی شده بود، نه‌تنها موفق نشد مانع رأی‌آوری او شود، بلکه در عمل با واکنش معکوس نمایندگان و افزایش رأی وی مواجه شد و عدد 36 را معنادار کرده است. این ناکامی بیانگر بلوغ نسبی فضای درونی مجلس، فقدان جایگزین قابل‌ قبول و عدم همراهی بدنه نمایندگان با جوسازی‌های بیرونی است. به نظر می‌رسد در ترازوی عقلانیت سیاسی پارلمان، ثبات و تجربه، وزنه‌ای سنگین‌تر از جنجال و تخریب دارد.
بازار