بزرگنمايي:

کرمان رصد - تابناک /متن پیش رو در تابناک منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
پروفسور «پل پیلار» معتقد است برای ترامپ حمله اسرائیل به ایران ادامه سیاست «حداکثر فشار» بر ایران است.
بازار
عضو پیشین شورای اطلاعات ملی آمریکا می‌گوید ترامپ حمله اسرائیل به ایران را نوع دیگری از فشار می‌داند، در کنار تحریم‌های اقتصادی، که به باور او ایران را وادار می‌کند تا در میز مذاکره امتیازات بیشتری بدهد. او در این مورد اشتباه می‌کند، اما همیشه تمایل دارد باور کند که هرگونه نمایش قدرت به او کمک می‌کند به خواسته‌هایش برسد.
سحرگاه جمعه 23 خرداد 1404 در پی حمله تروریستی رژیم صهیونی به تهران و تعدادی از شهر‌های کشور، شماری از فرماندهان نظامی، دانشمندان و مردم غیرنظامی به شهادت رسیدند.
به دنبال این جنایت رژیم صهیونیستی، آیت الله خامنه‌ای، رهبر معظم انقلاب در پیامی خطاب به ملت بزرگ ایران، فرمودند: رژیم باید منتظر مجازاتی سخت باشد. دست قدرتمند نیروی مسلح جمهوری اسلامی او را رها نخواهد کرد باذن‌الله.
متعاقبا ایران مواضع نظامی در شهرهایی، چون تل آویو و حیفا در اراضی اشغالی را مورد هدف قرار داده است.
در خصوص این موضوع، خبرنگار تابناک گفتگویی با پروفسور «پل پیلار» استاد دانشگاه جورج تاون آمریکا انجام داده که در ادامه آمده است.
«پل پیلار» یکی از سردبیران نشریه نشنال اینترست و عضو ارشد مرکز تحقیقات امنیتی دانشگاه جورج تاون و نیز مرکز سیاست‌های امنیتی ژنو است. وی در سال 2005 پس از 28 سال فعالیت در جامعه اطلاعاتی ایالات متحده از سازمان اطلاعات مرکزی (DCI) بازنشسته شد و پس از آن به عنوان استاد مهمان در برنامه مطالعات امنیتی در دانشگاه جورج تاون حضور یافت.
مناصب ارشد دولتی پیلار، شامل افسر اطلاعات ملی خاورنزدیک و آسیای جنوبی، رئیس واحد‌های تحلیلی در CIA در حوزه‌های خاورنزدیک، خلیج فارس و آسیای جنوبی، معاون رئیس مرکز ضد تروریستی DCI و دستیار اجرایی مدیر اطلاعات مرکزی بوده است. پروفسور پیلار همچنین در شورای اطلاعات ملی به عنوان یکی از اعضای اصلی گروه تحلیلی آن فعالیت می‌کرد. وی کهنه‌سرباز جنگ ویتنام و افسر بازنشسته ارتش ایالات متحده نیز هست.
پل پپلار دارای مدرک افتخاری از کالج دارتموث، لیسانس فلسفه از دانشگاه آکسفورد و کارشناسی ارشد و دکترا از دانشگاه پرینستون است. کتاب‌های پل پیلار عبارتند از: «مذاکره برای صلح: خاتمه جنگ بعنوان یک روند چانه‌زنی (1983)»؛ «تروریسم و سیاست خارجی ایالات متحده (2001)»؛ «اطلاعات و سیاست خارجی ایالات متحده: عراق، 11 سپتامبر و اصلاح اشتباهات (2011)» و «چرا آمریکا جهان را اشتباه می‌فهمد: تجربه ملی و ریشه‌های سوءبرداشت (2016)».
*اسرائیل به خاک ایران حمله کرد. کشور‌های غربی مانند فرانسه و آلمان از این تجاوز حمایت کردند، هرچند آنها همچنین خواستار کاهش تنش بودند. فرانسه حتی می‌خواست در این حمله به اسرائیل کمک کند. بر اساس حقوق بین‌الملل، حکم کشور‌هایی که از متجاوز حمایت می‌کنند چیست؟ 
من حقوقدان نیستم و نمی‌خواهم در مورد محتوای حقوق بین‌الملل در مورد حمایت طرف سوم از اقدامات تجاوزکارانه اظهار نظر کنم. اما واضح است که تجاوز اسرائیل خودش نقض حقوق بین‌الملل است. بنابراین، احترام به حقوق بین‌الملل ایجاب می‌کند که سایر طرف‌ها مخالفت کنند و از تجاوز حمایت نکنند.
*اسرائیل تأسیسات هسته‌ای ایران را هدف قرار داد که می‌تواند خطر نشت احتمالی داشته باشد. هرچند آژانس بین‌المللی انرژی اتمی (IAEA) وظیفه ذاتی دارد که در چنین شرایطی جلسه اضطراری برگزار کند، اما این آژانس تنها پس از چند روز جلسه‌ای تشکیل داد. ارزیابی شما از این موضوع چیست؟ 
دبیرکل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، آقای گروسی، بیانیه جامعی در مورد این وضعیت ارائه کرده است. او گفت که به نظر می‌رسد هرگونه آلودگی پرتویی محدود به محل‌های مورد اصابت بوده است. او همچنین صریحاً در مورد نیاز به اتکا به دیپلماسی و عدم استفاده از نیروی مسلح صحبت کرد. بیانیه گروسی را می‌توان به عنوان موضع رسمی IAEA در این موضوع در نظر گرفت، صرف نظر از اینکه شورای حکام جلسه تشکیل دهد یا خیر.
*این حمله تنها دو روز قبل از شروع دور ششم مذاکرات ایران و آمریکا آغاز شد. روز دوشنبه، نتانیاهو با ترامپ تماس گرفت و گزارش شده است که در این تماس تلفنی، نتانیاهو «چراغ قرمز» از ترامپ دریافت نکرد و جزئیات حمله به او اطلاع داده شد. پس از این، دور ششم مذاکرات اعلام شد و برخی استدلال کردند که این یک پوشش برای گمراه کردن ایران بود—یعنی وضعیت به گونه‌ای ترتیب داده شده بود که ایران انتظار حمله غافلگیرانه اسرائیل را نداشته باشد. ارزیابی شما چیست؟ 
احتمالاً چنین مسائلی مربوط به فریب بخشی از محاسبات اسرائیل بوده است. این بخش از محاسبات اسرائیل ظاهراً جواب داد، زیرا به نظر می‌رسد که مقامات ایرانی واقعاً از زمان‌بندی حمله غافلگیر شده بودند، علیرغم شواهد بسیاری که نشان می‌داد اسرائیل در حال آماده‌سازی چنین حمله‌ای است. این نوع تفکر لزوماً تفکر ترامپ نبود؛ این تاکتیک فرضی نشان‌دهنده درجه‌ای از هوشمندی و توجه به جزئیات است که معمولاً از ترامپ سر نمی‌زند.
*علیرغم حمله اسرائیل، ایران در دور ششم مذاکرات شرکت نکرد، اما میز مذاکره را ترک نکرده است. برخی منابع به نقل از ایران گفته‌اند که مذاکرات پس از پایان درگیری با اسرائیل آغاز خواهد شد. آیا مذاکرات از سر گرفته خواهد شد؟ 
دلایل اساسی که ایران را به دنبال یک توافق جدید می‌کشاند، همچنان پابرجاست و این به معنای از سرگیری مذاکرات در نهایت است. با این حال، باید پرسید آیا اعتماد ایران به ترامپ به عنوان شریک مذاکره آنقدر آسیب دیده که ادامه مذاکرات را غیرممکن کند؟
پیش از این نیز کمبود اعتماد ناشی از نقض برجام توسط ترامپ در سال 2018 وجود داشت. حالا، چه ترامپ واقعاً از مذاکرات به عنوان نوعی فریب برای مؤثرتر کردن حمله اسرائیل استفاده کرده باشد یا نه، تقریباً مطمئناً بسیاری در دولت ایران باور دارند که او دقیقاً همین کار را انجام داده است. اگر این باور را بپذیریم، آنگاه استدلال کردن برای ادامه مذاکره با ترامپ دشوار خواهد بود.
*آمریکا سعی کرده است حمایت واضحی از اسرائیل نشان دهد در حالی که تلاش می‌کند در حمله دخیل به نظر نرسد. با این حال، واضح است که اگرچه ترامپ ممکن است به نتانیاهو «چراغ سبز» نداده باشد، اما «چراغ قرمز» هم نبوده است. چرا آمریکا سعی نکرد هنگام مذاکره با ایران از حمله اسرائیل جلوگیری کند؟ آیا ارزیابی ترامپ این بود که حمله اسرائیل ایران را تضعیف می‌کند و به او اجازه می‌دهد شرایط خود را تحمیل کند؟ ارزیابی شما چیست؟ 
ترامپ حمله اسرائیل را نوع دیگری از فشار می‌داند، در کنار تحریم‌های اقتصادی، که به باور او ایران را وادار می‌کند تا در میز مذاکره امتیازات بیشتری بدهد.
او در این مورد اشتباه می‌کند، اما همیشه تمایل دارد باور کند که هرگونه نمایش قدرت به او کمک می‌کند به خواسته‌هایش برسد؛ بنابراین برای او حمله اسرائیل ادامه سیاست «حداکثر فشار» بر ایران است. یک ملاحظه اضافی نیز وابستگی ترامپ به پایگاه سیاسی داخلی است، که شامل صهیونیست‌های مسیحی می‌شود و از حمایت بی‌قید و شرط از هر اقدام اسرائیل طرفداری می‌کند. ترامپ برای حفظ حمایت این پایگاه نمی‌خواهد به نظر برسد که با نتانیاهو اختلاف زیادی دارد.