بزرگنمايي:

کرمان رصد - به گزارش کسرویانی چه کسانی هستند؟ از رویای احیای امپراطوری ساسانی تا نقد مدرن تشیع توسط احمد کسروی.
سؤال:
کسرویانی چه کسانی هستند و چه ادعایی دارند؟
پاسخ:
بنابر روایت حوزه، کسرویان یا کسرویانی، منسوب به کسری (لقب پادشاهان، ایران در دوره ساسانیان) می باشد یعنی کسانی که بر این باورند و تلاش می کنند حکومت به صورت قبل از ورود اسلام برگردد و یا این که در گذشته افرادی بودند که چنین اعتقاد و ادعایی داشتند که با اعراب و مسلمین مبارزه کنند و حکومت را به بازماندگان پادشاهان ساسانی برگردانند، لذا از این عده تعبیر به «کسرویان» شده است و همچنین به خود خاندان پادشاهی ایران قبل از اسلام کسرویان می گفتند.
بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان
چنان که در شرح حال مازیار که یکی از مخالفین حکومت عباسیان بود و سعی داشت حکومتی به سبک ایران باستان تشکیل دهد. بعد از اسیر شدن توسط عبدالله طاهر اعتراف می کند که: «بدان که من و افشین خیذر بن کاووس و بابک (بابک خرم دین) هر سه از دیرباز عهد و بیعت کرده ایم و قرارداد بسته ایم بر آن که دولت از عرب باز ستانیم و ملک و جهانداری به خاندان کسرویان نقل کنیم».[1]
لذا، این گروه که دشمنی با عرب داشتند و از آنجا که دین اسلام را هم منسوب به عرب می دانستند با آن مخالفت کرده و به صراحت دم از اباحه گری و کیش مغان و احیای حکومت کسرویان (ساسانیان) و نابودی اسلام می زدند.
همچنین کسرویانی (کسرویان) منسوب است به کسانی که از سید احمد کسروی تبعیت می کنند. کسروی که مورخ، زبان شناس و از رجال دوره قاجار و پهلوی بود در آذربایجان متولد شد با وجود این که ابتدا تحصیلاتش را در حوزه شروع کرد ولی بعداً یکی از کسانی شد که نسبت به تشیع و ائمه معصومین ـ علیهم السلام ـ بیشترین اهانت و توهین را نمود [2]
چرا که کسروی دچار خود بزرگ بینی شده بود و ادعاهایی در مورد برانگیختگی خود مطرح می کرده است، و دشمنی خود با عقاید شیعه را به حدی رساند که دست به کتاب سوزی زد یعنی کتاب هایی از قبیل مفاتیح الجنان و کتب عرفانی را به آتش کشید.
امام خمینی(ره) که این دوره را درک کرده بودند در این زمینه می فرمایند: «با این که کسروی نویسنده زبردستی بود ولی در اواخر دیوانه شده بود و به خاطر دانشی که داشت مغرور شده بود و ادعایش خیلی بالا رفته و در آخر ادعای پیغمبری می کرد، و چون نمی توانست به آن بالا برسد، آنجا را می آورد پایین».[3]
کسرویان یا همان طرفداران و مریدان کسروی که بیشتر در آن زمان از دبیران بودند تلاش می کردند تحت عنوان تشکل «با هماد آزادگان» پس از مرگ وی اندیشه ها و تفکرات وی را زنده نگه داشته و در انتشار آن طی سه، چهار دهه پس از مرگ وی سعی و تلاش داشتند.[4]
کسروی و به تبع وی کسانی که او را به عنوان رهبر و مصلح خود می دانند بر این باورند که دین و مذهب تابع مقتضیات زمان است و در مراحل مختلف تاریخ بشری، ضرورت پیدایش دین نو با سلاح عقلی و اخلاقی نو، اجتناب ناپذیر است.[5] به همین دلیل کسروی و کسرویان بازگشت به سلف و اسلام اولیه را توصیه نمی کنند و حتی آن را امری محال می شمارند.
بر این اساس بر عقاید شیعه از جمله مهدویت می تازد و کتاب شیعی گری را بر ضد شیعه می نویسد و عقاید تشیع را خرافه می پندارد و حتی به اصل امامت خدشه وارد می کند و ولایت فقیه را زیر سئوال می برد و آن را قبول ندارد چرا که به اصل امامت خدشه کرده است.
کسروی با توجه به تندروی هایی که درباره عقاید دینی و مذهبی تشیع انجام داد و به نقدها و تذکراتی که از سوی مراجع داده شده، توجه ننمود در نهایت در سال 1324ش کشته شد و پیروان و طرفداران وی در نشر افکار وی کوشش کردند و با نشر کتاب هایی همچون «کسروی و مفهوم ماتریالیسم» و «مکتب کسروی و ماتریالیسم» به این امر اقدام کردند.
بنابراین کسرویان دو مفهوم دارد: 1. کسانی که در گذشته تاریخ اسلام با اسلام مخالفت کرده و سعی داشتند حکومت را از اعراب مسلمان گرفته به بازماندگان سلسله ساسانیان بسپارند و معتقد به حکومت پادشاهی باستانی بودند.
2. کسانی که پیرو اندیشه ها و افکار سید احمد کسروی بوده و هستند که وی با شیعه و تشیع و به طور کلی با اسلام مخالف بود و معتقد بود که در هر زمان دین با شرایط آن زمان و عقل انسان قابل تغییر است و مقام نبوت و پیامبری را به نازلترین سطح پایین می آورد تا با اندیشه های وی سازگاری داشته باشد. لذا به کسانی که از این اندیشه ها تبعیت می کنند و خود را پیرو کسروی می دانند، کسرویان گفته می شود.
معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1ـ محمد رضا سراج انصاری، شیعه کیست؟ تشیع چیست؟.
2ـ محمد رضا سراج انصاری، نبرد با بی دینی.
3ـ حجت الله اصیل، سیری در اندیشه کسروی.
4ـ جلال آل احمد، در خدمت و خیانت روشنفکران.
پی نوشت ها:
[1]. مقدسی، مطهر بن طاهر، البدء و التاریخ، ترجمه پورسعید، مکتبه الثقافه الدینیه، بی تا، ج6، ص119.
[2]. سید احمد کسروی، برگرفته از: www.ir-psri.com.
[3]. موسوی خمینی، سید روح الله، صحیفه (مجموعه آثار امام خمینی)، تهران، مؤسسه نشر آثار امام، 1378ش، ج13، ص32.
[4]. جعفریان، رسول، جریان ها و سازمان های مذهبی ـ سیاسی ایران، تهران، انتشارات اعتماد، 1385ش، ص25.
[5]. اصیل، حجت الله، سیری در اندیشه کسروی، تهران، انتشارات امیرکبیر، 1356ش، ص49.
منبع: مرکز مطالعات و پاسخ‌گویی به شبهات (حوزه‌های علمیه)
کد خبر 2063244