چاپ

کرمان رصد - ابتکار / «حزب؛ رگ‌زنده نظام سیاسی و کلید توسعه پایدار در ایران مدرن» عنوان یادداشت روز در روزنامه ابتکار به قلم نورالدین آهی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
در معماری امروز قدرت، دیگر نمی‌توان دولت را موجودی مستقل و بی‌نیاز از جامعه دید. حاکمیت، بدون واسطه‌های اجتماعی قدرت، در نهایت به ایستایی و انزوا می‌رسد. این واسطه‌ها اعم از احزاب،رسانه‌ها، نهادهای مدنی و تشکل‌های مردمی رگ‌های زنده‌ی نظام سیاسی‌ هستند. اگر این رگ‌ها خشک شوند، نه فهمی از جامعه باقی می‌ماند، نه اعتمادی در میان مردم حزب؛ رکن مغفول حکمرانی تا زمانی که احزاب در نظام حکمرانی ایران، تنها در ایام انتخابات احضار شوند، نه توسعه رخ خواهد داد، نه اصلاحی شکل خواهد گرفت. ما با دولتی مواجه‌ایم که بخش زیادی از بار اندیشه‌ورزی، گفت‌وگو و آینده‌نگری و اصلاح را خود بر دوش گرفته، چون حزبی نیست که این نقش را ایفا کند یا به تعبیر دیگر حزبی نیست که در نظام حکمرانی سیاسی ایران در حال حاضر به رسمیت شناخته شود در حکمرانی مدرن، برنامه‌سازی مقدم بر برنامه‌ریزی است و این، کار دولت نیست؛ کار حزب است. اما اگر حزب صرفاً تریبون قدرت باشد، نه قدرت تبیین دارد، نه توان تربیت باید صریح گفت: توسعه در غیاب احزاب زنده، یک شعار توخالی است حزب باید مدیر تربیت کند، نه فقط رأی جمع کند. حزب، اگر نتواند نیرو بسازد، سیاست‌مدار تربیت کند و مدیر برای آینده آماده کند، چیزی بیش از یک باشگاه انتخاباتی نخواهد بود. ما از حزب‌هایی می‌گوییم که در زمان رأی‌گیری، پرشورند، و پس از آن، بی‌اثر. این دور باطل باید شکسته شود. مگر نه این‌که ارتش‌ها سال‌ها نیرو تربیت می‌کنند برای نبردی که شاید هرگز رخ ندهد؟ احزاب هم باید همین‌گونه، نیرو بسازند برای حکمرانی‌ای که بالاخره روزی نوبت آن‌ها خواهد شد. بدون این آمادگی، حتی اگر به قدرت برسند، چیزی برای عرضه نخواهند داشت. سیاست‌ورزی نه با شعار که با ابزار ما هنوز با حزبی مواجه نشده‌ایم که بتواند در مقیاس اجتماعی، از داده‌های کلان تحلیل بگیرد، یا حتی بتواند با استفاده از شبکه‌های اجتماعی، افکار عمومی را دقیق و پیوسته رصد کند. این خلأ، هم ضعف احزاب ما را نشان می‌دهد و هم بی‌اعتمادی سیستم را به کارکرد حزبی. اما دنیای امروز منتظر ما نمی‌ماند. داده، قدرت است. حزبی که چشم و گوش دیجیتال ندارد، حتماً عقب خواهد ماند. با این ابزارها می‌توان هم جامعه را بهتر شناخت، هم از اشتباهات مکرر در سیاست‌گذاری پرهیز کرد. جوانان؛ سرمایه‌ای که اگر میدان نبینند، کوچ می‌کنند امروز نخبگان جوان، یا به خارج از کشور می‌روند، یا به حاشیه‌ی سیاست پناه می‌برند. نه به‌خاطر بی‌علاقگی، که به‌خاطر بسته بودن درها. حزب اگر نتواند میدان تمرین سیاست برای جوانان فراهم کند، نسل آینده‌اش را باخته است. همین جوانی که در رشته‌ی داده‌کاوی یا اقتصاد رفتاری تحصیل می‌کند، باید در اتاق فکر حزب، در میز تصمیم‌سازی شهری و منطقه‌ای دیده شود. سیاست، اگر انحصاری بماند، نمی‌تواند ادعای توسعه داشته باشد. بومی‌سازی توسعه در جهانی جهانی‌شده ما نه می‌توانیم از جهان جدا شویم، نه باید در آن حل شویم. اما درک تحولات جهانی و الگوهای موفق حکمرانی (مثل شفافیت حزبی در آلمان، یا هوشمندی سیاست در تایوان) شرط بقاست. این درک، تنها در نهادهایی ممکن است که دغدغه‌ی توسعه‌ی واقعی دارند، نه حفظ وضع موجود. حزب، اگر با ریشه‌های فرهنگی ما گره بخورد و با ابزارهای روز ترکیب شود، می‌تواند پلی باشد میان سنت و پیشرفت.