بزرگنمايي:

کرمان رصد - اعتماد / «حمایت از محرومان و مستضعفان در اندیشه و عمل بنیان‌گذار (5)» عنوان یادداشت روز در روزنامه اعتماد به قلم احمد مازنی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
در یادداشت‌های قبلی گفته شد که از دیدگاه امام خمینی عامل فقر، رژیم سلطنتی، به ویژه دربار بود و در این زمینه علاوه بر سخنان امام مطالبی به نقل از مقامات رژیم ارائه شد و نیز بخشی از تحلیل دکتر فرشاد مومنی، استاد صاحبنام و منتقد منصف وضع موجود در پاسخ به کسانی که در مورد اصل انقلاب شبهه‌پراکنی می‌کنند تقدیم شد. دکتر مومنی در ادامه می‌گوید: «محمدرضا شاه، در زمانی که خود را در اوج قدرت می‌دید، در مصاحبه‌اش با کیهان سوم آبان 1355، گفت «اگر یک بار دیگر چنین فرصتی نصیب‌مان شود، این ‌بار دیگر پول‌های خود را آتش نخواهیم زد!» باید بفهمیم فرد شماره یک این حرف را می‌زند! با اینکه شاه می‌گوید ما پول‌های‌مان را در ورطه فساد انداختیم، اما هنوز هم طیفی، از مارکسیستها‌ گرفته تا سلطنت‌طلبان و مذهبی‌های بریده آنها می‌گویند شاه در حیطه اقتصادی توسعه‌گرا بود! در خاطرات فردوست، ببینید او درباره عمق فساد چه می‌گوید! در همان نطق کوتاه شاه که گفت پیام شما را شنیدم، او چند بار گردنش را کج کرد و گفت «من به وجود فساد گسترده، اذعان می‌کنم، به من مجال بدهید اصلاح کنم!» واکنش مردم این بود که دیر فهمیدید!» وی اضافه کرد: «نمایندگان مجلس وقت، منافع باندی و جناحی را با ژست منافع ملی دنبال می‌کردند.» مومنی با بیان اینکه «فخرالدین عظیمی» توجه‌های ارجمندی به یک سلسله از مهم‌ترین قفل‌های تاریخی بازتولیدکننده ناپایداری ذاتی و سیستمی داشته و برجسته کردن آنها زیباترین هدیه به ساختار قدرت کنونی است که به خوبی در این آینه، عاقبت خود را در صورت استمرار این خطاها بفهمد، گفت: «ایشان در کتاب «بحران دموکراسی در ایران» که دوره 1320 تا 1322 را بررسی کرده، می‌گوید نمایندگان مجلس در دوران محمدرضا شاه تا آن حد در مجلس حضور می‌یابند که بتوانند حقوق خود را دریافت کنند و بقیه اوقات را صرف فشار آوردن به وزیران، جهت استخدام دوستان و قوم و خویش خود می‌کنند. او می‌گوید ژست سیاست‌های باندی و جناحی، ژست منافع ملی و مصالح اجتماعی بود، اما عملا هدف دستیابی به غنیمت‌ها و موقعیت‌های ملموس سیاسی و اقتصادی و توزیع آنها بین زیرمجموعه خود بود.
اگر این عبارت‌ها به ذهن ما آشنا می‌آید، باید بگوییم اینها آن قاعده‌مندی‌هایی است که از درون آن، بی‌ثباتی بیرون می‌آید.» «بر اساس مستندات بانک جهانی، حدود 60 درصد از روستاییان و 30 درصد از شهرنشینان ایران (با توجه به نسبت بالای جمعیت روستانشین) یعنی تقریبا 46 درصد از کل جمعیت ایران در سال 1977 میلادی، زیر خط فقر قرار داشتند.» به هر حال برخلاف گزارش‌های تقطیع شده و دارای سوگیری ضدانقلاب، مشکلات معیشتی یکی از بحران‌هایی بود که مردم ایران را برای یک انقلاب سراسری متحد کرد. اینکه اکنون وضعیت ما چگونه است، خود جای بررسی بیشتر دارد و در ادامه این یادداشت‌ها به آن نیز خواهیم پرداخت اما اینکه امام بحث زاغه‌نشینی را طرح می‌کند به معنای گزارشی از واقعیت‌های موجود در رژیم سلطنتی است و به تبع آن حمایت از اقشار محروم، از راهبردهای اندیشه امام است و بر همین اساس همگان را به خدمت به محرومان سفارش می‌کند: «به همه در کوشش برای رفاه طبقات محروم وصیت می‌کنم که خیر دنیا و آخرت شماها رسیدگی به حال محرومان جامعه است که در طول تاریخ ستم‌شاهی و خان‌خانی در رنج و زحمت بوده‌اند. و چه نیکو است که طبقات تمکن‌دار به ‌طور داوطلب برای زاغه و چپرنشینان مسکن و رفاه تهیه کنند و مطمئن باشند که خیر دنیا و آخرت در آن است.» (صحیفه امام) و در تقدم ملاک‌ها نیز چنین می‌گوید: «و به همه مسوولان کشورمان تذکر می‌دهم که در تقدم ملاک‌ها، هیچ ارزش و ملاکی مهم‌تر از تقوا و جهاد در راه خدا نیست و همین تقدم ارزشی و الهی باید معیار انتخاب و امتیاز دادن به افراد و استفاده ازامکانات و تصدی مسوولیت‌ها و اداره کشور و بالاخره جایگزین همه سنت‌ها و امتیازات غلط مادی و نفسانی بشود، چه در زمان جنگ و چه در حالت صلح، چه امروز و چه فردا، که خدا این امتیاز را به آنان عنایت فرموده است و صِرف امتیاز لفظی و عرفی کفایت نمی‌کند که باید هم در متن قوانین و مقررات و هم در متن عمل و عقیده و روش و منش جامعه پیاده شود و مصلحت زجر کشیده‌ها و جبهه رفته‌ها و شهید و اسیر و مفقود و مجروح داده‌ها و در یک کلام، مصلحت پابرهنه‌ها و گودنشین‌ها و مستضعفین، بر مصلحت قاعدین در منازل و مناسک و متمکنین و مرفهین گریزان از جبهه و جهاد و تقوا و نظام اسلامی مقدم باشد و نسل به نسل و سینه به سینه شرافت و اعتبار پیشتازان این نهضت مقدس و جنگ فقر و غنا محفوظ بماند و باید سعی شود تا از راه رسیده‌ها و دین به دنیافروشان، چهره کفرزدایی و فقرستیزی روشن انقلاب ما را خدشه‌دار نکنند و لکه ننگ دفاع از مرفهین بی‌خبر از خدا را بر دامن مسوولان نچسبانند.»