بزرگنمايي:

کرمان رصد - ایسنا /یک روش کم‌تهاجمی به طور موثر کمردرد ناشی از دیسک‌های تحلیل رفته را درمان می‌کند.
کارآزمایی‌های بالینی یک درمان جدید و کم‌تهاجمی برای دیسک‌های تحلیل‌رفته ستون فقرات، نتایج چشمگیری را به همراه داشته است که به طور قابل‌توجهی شدت کمردرد را کاهش داده و عملکرد را بهبود بخشیده است. این روش می‌تواند به معنای به تاخیر انداختن مداخله جراحی یا جلوگیری از آن به طور کلی باشد.
به نقل از نیو اطلس، دیسک‌های بین مهره‌ای بین مهره‌های نخاعی شامل یک هسته ژل‌مانند به نام هسته پالپوسوس(NP) است که توسط یک حلقه بیرونی محکم و فیبری پوشانده شده است. محتوای بالای آب NP به آن اجازه می‌دهد تا مانند ضربه‌گیر و توزیع کننده فشار در ستون فقرات عمل کند. با افزایش سن یا آسیب، NP تحلیل می‌رود و منجر به کمردرد مزمن «دیسکوژنیک» می‌شود.
شرکت ویوکس بایولوجیکس(VIVEX Biologics)، یک شرکت زیست‌فناوری مستقر در ایالات متحده است که بر روی پزشکی احیاکننده متمرکز است و اخیراً نتایج یک کارآزمایی بالینی را منتشر کرده که بر یک درمان غیر جراحی و کم‌تهاجمی برای تکمیل بافت دیسک تحلیل رفته برای درمان درد دیسکوژنیک متمرکز است.
محققان این شرکت می‌گویند نتایج این کارآزمایی بسیار امیدوار کننده بوده است.
محققان می‌گویند: توانایی مدیریت موثر درد دیسکوژنیک کمری مزمن در این گروه از بیماران به مدت یک سال به بهبودهای پایدار در عملکرد کمر تبدیل شده است.
این روش روی بافت دیسک اهدایی از افراد متوفی به دست می‌آید. محققان سپس بافت را تقسیم و استریل می‌کنند. در صورت نیاز، NP اهدایی با 2 میلی‌لیتر سالین استریل بازسازی می‌شود و به دیسک بین مهره‌ای و تحلیل رفته تزریق می‌شود.
این عمل در حالی انجام می‌شود که بیمار هوشیار است، اما آرامبخش به وی تزریق شده است. همچنین یک بی‌حس کننده موضعی در محل تزریق، اعمال می‌شود.
بیماران می‌توانند پس از انجام این روش، همان روز به خانه برگردند و از روز بعد فعالیت‌های عادی خود را از سر بگیرند.
بیست و هشت شرکت کننده (43 درصد زن) با میانگین سنی 44 سال در این مطالعه بالینی ثبت نام کردند. آنها برای واجد شرایط بودن، باید به مدت شش ماه یا بیشتر دچار درد دیسکوژنیک کمری می‌بودند که به مدیریت محافظه‌کارانه از جمله مصرف مسکن‌های خوراکی، فیزیوتراپی یا برنامه ورزشی تجویز شده توسط فیزیوتراپ، تزریق استروئید اپیدورال یا بلوک‌های عصبی پاسخ نمی‌داد و دژنراسیون متوسط ​​تا دو دیسک بین مهره‌ای کمر در آنها با اسکن MRI تایید شده بود.
همه شرکت‌کنندگان یک دوز 100 میلی‌گرمی از VIA Disc NP را در دیسک‌های آسیب‌دیده خود دریافت کردند. یک پیگیری اجباری برای همه بیماران طی چهار هفته پس از عمل، با پیگیری بیشتر در سه، شش و دوازده ماه بعد وجود داشت.
از 28 شرکت کننده ثبت نام شده، 22 نفر برای دوره پیگیری کامل 12 ماهه ماندند. هدف اصلی این مطالعه اندازه‌گیری میزان بهبود شدت کمردرد و عملکرد کمر در آن زمان بود.
شرکت کنندگان کاهش آماری معنی‌داری را در امتیازات شدت کمردرد از 7.1 امتیاز در ابتدا به 3.8 امتیاز 12 ماه بعد گزارش کردند.
تقریباً 60 درصد از آنها نمره شدت کمردرد 12 ماهه را 3 یا کمتر گزارش کردند. بهبود بالینی مربوطه در عملکرد نیز مشاهده شد.
قبل از درمان، 82 درصد از شرکت کنندگان نمراتی را گزارش کردند که آنها را در دسته «درد شدید» یا حتی «فلج" » قرار می‌داد. در حالی که یک سال پس از انجام این روش، این تعداد به 18 درصد کاهش یافت.
محققان خاطرنشان می‌کنند که اینکه شرکت کنندگان در یک یا دو دیسک تزریق دریافت کرده بودند، بر نتیجه تأثیری نداشت.
محققان با اشاره به یافته‌های مطالعه آزمایشی خود که در مجله Pain Physician منتشر شده است، می‌گویند: این یافته‌ها گزارش پیگیری شش ماهه قبلی ما از این گروه مطالعه را تایید و تمدید می‌کند. ما هیچ کاهش بیشتری در اثربخشی درمان بین شش تا دوازده ماه مشاهده نکردیم.
عوارض جانبی خفیف تا متوسط ​​(کمر درد، اسپاسم(گرفتگی) عضلانی پشت و درد ران) گزارش شده است که می‌تواند به محصول NP یا این روش مربوط باشد. البته همه آنها رفع شدند و یک عارضه جانبی جدی وجود داشت که التهاب محل تزریق بود که آن هم متعاقباً برطرف شد. ضمن اینکه به هیچ مداخله جراحی ثانویه نیاز نبود.
حجم نمونه کوچک مطالعه، یک عارضه جانبی جدی، فقدان گروه کنترل یا دارونما و همچنین از دست دادن شرکت کنندگان قبل از پایان 12 ماه، محدودیت‌هایی هستند که یافته‌ها را کمتر قابل تعمیم می‌کند. با این حال، مطالعات آینده می‌تواند این محدودیت‌ها را برطرف کند و محققان می‌گویند که یافته‌های آنها برای آینده درمان کمردرد مهم است.
محققان افزودند: طولانی شدن مدت اثربخشی درمان، پیامدهای مهمی برای پتانسیل درمان NP داخل دیسکی در به تاخیر انداختن گزینه‌های جراحی تهاجمی‌تر دارد. بنابراین، همچنان ضروری است که این گروه مطالعه به صورت طولی برای ارزیابی میزان اثربخشی درمان پیگیری شود.
این مطالعه در مجله BMC Musculoskeletal Disorders منتشر شده است.